Dwa tygodnie temu przez media przetoczyła się dyskusja wokół zbezczeszczenia komunii i obrazy uczuć religijnych. Nastolatek wypluł i schował opłatek do kieszeni podczas mszy w kościele w Bełchatowie. Wezwana przez księży policja zmusiła chłopca do spożycia hostii.
Jak zwykle przy światopoglądowej symbolice rozgorzała zacięta dyskusja. Episkopat co prawda odciął się od duchownych, którzy zamknęli nastolatka i trzymając pod kluczem wezwali policję, ale już jego rzecznik ich usprawiedliwiał: „Komunia Święta, przyjmowana przez katolików na całym świecie, jest prawdziwie Ciałem Chrystusa. To nie symbol, ale realna obecność Chrystusa pod postacią chleba”. Wnioskować z tego można, że skoro smarkacz wypluł Boga, to rzeczywiście interwencja policji była niezbędna. Cała sprawa, choć absurdalnie groteskowa, prowokuje do poważnej refleksji: Czy Polska to jeszcze kraj świecki? Czy kościół ma dominującą pozycję? Jakie są granice ochrony uczuć religijnych jego wyznawców? Czy prawo to nie jest nadużywane? I w końcu, co mieści się w kanonie wiary a co nie? Jakie przekonania, symbole czy artefakty wiary podlegają prawnej ochronie a jakie nie? Kto o tym decyduje?
